مدح و مناجات با امام موسی کاظم علیهالسلام
هر کس که میخواهد ببیند لطف حیدر را بـاید بگـیرد دامنِ موسیَ ابنِ جعـفر را باب الحـوائج شد که درمانده نَـمانـیم و باب الحوائج شد بگـیرد دستِ نوکر را از نسل شیرِ خیبر و زهرای مرضیّهَست با دستِ بسته میکند تسخـیر؛ خـیبر را از هر سرِ انگشت او جود و کرم جاریست وقتی نَفَس میزد جهان میدید کوثر را بابای سلطان خراسان است و معصومه دنـیـا بـبـیـن ایـن پـادشـاهِ ذرّهپـرور را بر روی دوشَش بیرقِ شیخ امامان است در هر کجای کـشور ما رَدّی از پـایش شـد افـتـخـار مـا غـلامـیِ پـسـرهـایـش معصومۀ او سفـره داری میکند در قـم پهن است در مشهد به لطف حق ببین سایهَ ش شیـراز صحـنِ احـمد ابنِ مـوسِیِ کاظم یارِ علی موسیَ الرّضا غمخوار بابایش بـایـد جــوانِ او زیــارتـگـاه ری بـاشـد عـبدالعـظیم از زائـران حـمزه و پـایش در شهرِ ری وا شد اگر موسیَ بن جعفر خواست هر سوی ایـران یک زیارتگـاه بابایش با این حَـرمها کـشورِ ما کـاظـمینی شد با روضهاش صدها گِره از کار ما وا شد چه دردهایی که در این مجلس مداوا شد مادر بزرگی سفرۀ موسی بن جعفر داشت حاجتروا از پای سفره هر کسی پا شد هر کس که از خُـدّام این آقاست شد آقا هر کس به سینه سنگ عشقش زد مسیحا شد از بـانـوان جَـنّـةُ الاعـلی شـد و با یک گـوشه نگـاه او برات عـشق امـضا شد هستم گدای خانهاش دارم رضا را شکر |